กล่าวถึงการสวดมนต์ไม่ใช่สักแต่ว่าสวดปาว ๆ ก็สามารถเป็นพุทธะได้ พวกท่านยังต้องสร้างกุศลบารมีมากมาย ต้องบังเกิดใจให้มีมหาเมตตา ช่วยเหลือคน - ช่วยเหลือมวลชน โปรดทั้งผู้อื่นและโปรดตนทั้งยังต้องให้สังคมและประเทศชาติได้คุณปรโยชน์ ด้วยมีความศรัทธาเชื่อถือไม่จบสูญ เป็นที่เคารพนับถือไม่ -เปลี่ยนแปลง ทั้งยังคงกุศลบารมีไว้ คุณธรรมต้องประจักษ์แจ้งอันเป็นเหตุปัจจัย ถ้าพระพุทธองค์เอาแต่สวด

มนต์ นั่งสมาธิ เงียบสงบเหมือนต้นไม้ที่เน่าเปื่อยแล้ว จะมีสภาวะตถาคตได้อย่างไร ถ้าเช่นนั้นก็จะไม่ต้องออกไปเผชิญลมฝนภายนอกไม่ต้องละทิ้งความรุ่งโรจน์หรือ ช่วยเหลือมวลมนุษย์ บริจาคมหาทานให้บังเกิดจิตเมตตา ดำเนินมหาปณิธาน ไม่ต้องเที่ยวจาริกแสดงธรรม ผ่านความทุกข์ยากลำบากมากมาย เพื่อฉุดช่วยจิตวิญญาณแล้วภายหลังจึงได้เป็นศาสนดาเอกของโลก เหล่าเวไนย์ที่ยังไม่เข้าถึงมักตังความหวังลม ๆ แล้ง ๆ ที่ต้องการศึกษาพุทธะกลับจะมาหลงทาง เฉห่างจากพุทธสูตรหลงทางไปไกล ยิ่งเรียนก็ยิ่งแย่ - ยิ่ง

สวดก็ยิ่งเคว้งคว้าง ทางที่สว่างไสวไม่รู้ว่าทางไหนเป็นฝั่ง ช่างน่าเวทนายิ่งนัก ควรต้องรู้ไว้ว่า พุทธรรม ไม่มีอะไรอื่นนอกจากใจเท่านั้น ใจ คือ พุทธะ ใจ คือ อุโบสถ พระพุทธองค์มุ่งหมายให้เมตตา ใจนี้ให้เมตตา ใจเมตตาเพื่อความเมตตา ให้มโนธรรมสำแดงความเมตตาให้ความรักช่วยเหลือคนและสัตว์ ให้ความสะดวกทุกแห่ง อารมณ์แห่งความปีติของคนเป็นสิ่งที่สามัญชนพอใจก็คือให้ทุก ๆ บ้านเกิดพุทธะเป็นเทพ - เป็นเซียน

การสั่งสมบุญกุศลก็อยู่ที่โลกนี้ ผลตอบสนองอยู่ที่เบื้องบน อันเป็นมรรคผลอยู่ที่ตรงนี้ ดั่ง...ภายหลังการเคลื่อนทัพ ผลอันเลวร้ายก็ติดตามมาจะเป็นบุญ - บาปล้วนแล้วแต่เหล่าเวไนย์เสกสรร จะเป็นเคราะห์เป็นโชคลาภ ล้วนบรรดาลูก ๆ สร้างสรร สภาพปัจจุบันเป็นการทดสอบใจของฟ้าพื้นฐานของพวกเธอไม่มั่นคง อนาคตยังไม่สดใส หากไม่รีบขึ้นสู่ฝั่งตรัสรู้แล้ว ทะเลทุกข์ก็ไร้ฝั่ง เกิดเป็นคนนั้นยากยิ่งนักและนับประสาอะไรกับพุทธมรรคเล่า