สรรพสิ่งบนโลกใบนี้ ล้วนอยู่ภายใต้กฏที่ว่า เกิดขึ้น - ตั้งอยู่ - ดับไป เหมือนฤดูกาลที่แปรเปลี่ยน จากฤดูฝนสู่ฤดูหนาวจากฤดูร้อนสูฤดูใบใบผลิ หมุนเวียนผลัดเป็นอยู่เช่นนี้ไม่สิ้นสุดความจริงทุกอย่างมันสิ้นสุดไปนานแล้วสิ่งที่เห็นและทำอยู่คือสิ่งใหม่ คนที่ไม่รู้ความจริงมักโอดครวญว่าเมื่อไรเรื่องร้าย ๆจะสิ้นสุดลงซ่ะที เรื่องร้าย ๆ จะไม่มีวันสิ้นสุดถ้าเรายังไม่ยอมรับว่ามันได้เกิดขึ้นแล้ว เราต้องรู้ตัวว่า ตนเองกำลังคิด พูด - ทำสิ่งใหม่ ๆอยู่บางครั้งอาจคิดว่าตัวเองเดินย่ำอยู่กับที่แต่รอยเท้าที่เราเหยียบย่ำไปนั้น ไม่ใช่รอยเดิมแน่นอน ทุกสิ่ง - ทุกอย่างที่เรากำลังทำล้วนเป็นสิ่งใหม่ทั้งสิ้นชีวิตก็เหมือนเกมหมากรุก ตอนเริ่มเล่นเกมทั้ง 2 ฝ่ายมีหมากข้างละ 16 ตัวเท่ากัน ถ้ารู้ว่าเดินต่อไปยังงัยก็ต้องแพ้ดันทุรังเล่นไปก็มีแต่เสียเวลา ถ้าเรายอมรับและตั้ง

กระดานใหม่เราจะได้หมากที่ถูกกินไปคืนมาทั้งหมดเหมือนกับถ้าเรายอมให้รื่องบางเรื่องสิ้นสุดลงเราก็จะได้โอกาสทั้งหมดกลับคืนมาเพื่อเริ่มต้นสู้ใหม่อีกครั้งรอยอดีตเหมือนจุดดำบนกระดาษขาว ยิ่งพยายามลบกระดาษก็จะยิ่งขาดและใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้อีก ลองใช้ปากกาวงเล็ก ๆ(๐)ลงไปบนกระดาษสีขาวแล้วลองลบออกดูสิ ไม่ว่าเราจะใช้ความพยายามแค่ไหนก็ลบออกไม่ได้ในเมื่อลบออกไม่ได้แล้วจะทำอย่างไร ลองลากเส้นตรงขึ้นไปจากวงกลมที่เราวาดไว้ในกระดาษแล้วตวัดโค้งไปข้างหน้าดูสิ เราจะได้ตัว ว.แหวน โดยไม่ต้องวาดหัวตัว - ว ซ้ำเข้าไปอีกจากนั้นก็เติมสระ - าอ่านได้ว่า"ว่า"เมื่อเติม - ง . - งู เข้าไปอีกจะอ่านได้ว่า"วาง"กลายเป็นแก่นธรรมในพระพุทธศาสนาไปเลย เห็นมั๊ยว่า ? ทุกอย่างมันเริ่มจากรอยตำหนิในอดีตที่ไม่ได้เรื่องได้ราวอะไร เป็นเพียงรอยสกปรกที่ต้องลบทิ้งเท่านั้นแต่ถ้าหากเรารู้จักเติมอะไรลงไปอย่างสร้างสรรค์แล้วก็จะได้สิ่งใหม่ทีดีกว่าเดิมเสมอ เหมือนเรากินข้ามาตังแต่เกิดแต่ทำไมเราไม่เบื่อข้าวเพราะข้าวที่เราตกกินเข้าปากในแต่ละมื้อนั้นไม่ใช่ข้าวคำเดิม โลกก็มีแต่กลางวันและกลางคืนแต่เราไม่รู้สึกเบื่อวัน - คืนเพราะวันคืนล้วนเป็นวันใหม่ ฟ้าใหม่ - เมฆกลุ่มใหม่ กลิ่นเย็นชื่นของอายหมอกยามเช้าช่วยกระตุ้นเส้นประสาทให้ตื่นขึ้นมาเตียมพร้อมสำหรับรับมือกับ

เรื่องน่าตื่นเต้นในแต่ละวันได้เสมอความจริงทุกอย่างมันจบไปนานแล้วตัวเรานั่นแหละไม่ยอมให้มันจบชอบขุดคุ้ยเรื่องราวเดิม ๆขึ้นมาทำร้ายจิตใจตัวเองครั้งแล้ว - ครั้งเล่า เรื่องราวร้าย ๆ ทิ่มแทงเราแค่ครั้งเดียวแต่เรานั่นแหละที่ใช้มีดเล่มเดิมแทงตัวเองซ้ำ ๆจนเจ็บระบมไปทั่วเรือนใจเพียงแค่ยอมรับและเริ่มต้น เราก็จะได้โอกาสที่เคยสูญเสียไปกลับคืนมา ถอนมีดที่ปักอกออกเสียแล้วโยนทิ้งไปยอมเจ็บอีกครั้งเป็นครั้งสุดท้ายหลายคนเคยเจ็บปวดกับการแข่งขันเจ็บปวดกับเส้นชัย เส้นชัยอาจเป็นฝันร้ายสำหรับคนที่วิ่งเข้า  มาเป็นคนสุดท้ายและอาจเป็นฝันอันแสนหวานที่ควรจดจำสำหรับคนวิ่งเข้ามาเป็นคนแรก แต่หากชีวิตไม่มีเส้นชัยไว้คอยตัดสิน เราก็คงไม่รู้ว่าต้องวิ่งอีกไกลแค่ไหน แม่ว่าเราไม่ได้วิ่งเข้าเส้นชัยเป็นคนแรกแต่ สถิติของเราอาจไม่ดีสำหรับคนอื่นแต่มันอาจดีกว่าทุกครั้ง(ที่เราเคยทำได้)ผลงานเพียงเท่านี้เราจะอนุญาตให้ตัวเองเป็นผู้ชนะได้มั๊ยล่ะ ?

คัดมาจากหนังสือ กระเป๋า สติ รจนาโดย............โรมรันต์ เสวิคาร