ต่อจากตอนที่แล้ว...คุณตาก็บอกว่า ไม่ประสงค์ต้องการสิ่งใดตอบแทน ทำไปก็เพราะไม่อยากเห็นชาวบ้าน ผู้เป็นเพื่อนมนุษย์ด้วยกันได้รับความทุกข์ยากลำบาก ก็สงสารทนดูไม่ได้ ชาวบ้านจึงเคารพบูชาคุณความดีของคุณตาตลอดทั่วทุกคน

ต่อมามีข่าวที่ทำให้ชาวบ้านเศร้าใจ เพราะคุณตาเกิดเจ็บไข้ได้ป่วย ยาที่มีประจำบ้านก็รักษาไม่หาย หมอกลางบ้านได้พยายามรักษา แต่ไม่ทุเลา ชาวบ้านก็มีแต่เศร้าน้ำตานองหน้า ผู้เฒ่าที่ชาวบ้านไม่รู้จักชื่อเสียงได้ชนะจิตใจชาวบ้านทุกครัวเรือนด้วยคุณงามความดี ที่ได้สร้างบุญคุณไว้แก่ชาวบ้านชายทะเล เมื่อทราบข่าวว่าคุณตาป่วยต่างคนต่างก็นึกคิดว่า ท่านผู้เฒ่าอายุมากจะเป็นอันตราย แม้ท่านสมภารวัดดอนผักเบี้ยเมื่อทราบข่าวได้มาเยี่ยม แต่แล้วพ่อดำก็ต้องเอาเรือใบออกเดินทางทันที เพราะอาการป่วยของคุณตาครั้งนี้เป็นที่น่าวิตก

ระหว่างที่พ่อดำไม่อยู่แสนก็รับหน้าที่เอาใจใส่ดูแลพยาบาลมิได้ทอดทิ้ง แม้จะอดหลับอดนอน นายหมานางบางเห็นบุตรของตนเอาใจใส่ดูแลพยาบาลท่านผู้เฒ่าเช่นนั้นก็สงสาร จะขอช่วยผลัดเปลี่ยนพยาบาลแทน แต่แสนก็ไม่ยอม ท่านผู้เฒ่าเห็นเช่นนี้ก็มีจิตสงสารแสน เด็กประหลาดเอาใจใส่ดูแล มิเห็นแก่เหน็ดเหนื่อย ซ้ำยังไม่หวังสิ่งใดตอบแทน คิดแล้วก็ถอนใจวันนั้น ท่านสมภารวัดดอนผักเบี้ยได้มาเยี่ยมไข้ พร้อมทั้งชาวบ้านอีกหลายคน คอยมาถามข่าวการป่วยด้วยความเป็นห่วง ท่านผู้เฒ่าหรือคุณตายังมีสติดี แม้ร่างกายจะทรุดโทรมลง เพราะการป่วยไข้ ท่านจึงเรียกแสนให้ไปหาใกล้ๆ แล้วพูดขึ้นต่อหน้าท่านสมภาร และชาวบ้านทั้งหลายพอได้ยินทั่วกันทุกคนว่า

เจ้าแสน เจ้าได้ช่วยปฏิบัติช่วยเหลือทุกอย่าง จะหาเด็กรุ่นเจ้ารู้สึกเช่นนี้ เห็นจะหาได้ยาก ตารักเจ้ามาก รักฝังอยู่ในจิตใจ รักเจ้าเหมือนเจ้าเป็นลูกของตา ขอให้ตาได้กอดเจ้า เรียกเจ้าว่าลูกให้ชื่นใจเพียงครั้งเดียว ก็จะทำให้หลับตาเป็นสุขใจสบาย

พูดแล้วคุณตาผู้เฒ่าก็ขยับกายลุกขึ้นนั่ง พวกชาวบ้านที่มาเยี่ยมไข้ ต่างก็มองดูหน้ากันที่ได้ยินผู้เฒ่าพูดเช่นนั้น ต่างก็พากันนึกว่า ท่านผู้เฒ่าคงจะพูดเพ้อไปด้วยพิษไข้สูง นายหมานางบางนั่งอยู่ในที่นั้นด้วย ก็พยักหน้าให้บุตรชายเอาใจทำตามความประสงค์ท่านผู้เฒ่าซึ่งกำลังป่วย และเมื่อได้ยินผู้เฒ่าร้องเรียกว่า ลูกรักของพ่อ

แสนรู้ความหมายก็คลานเข้าไปใกล้ กราบที่ตัวผู้เฒ่าแล้วพูดว่า ครับ ลูกก็รักคุณพ่อมาก

เมื่อท่านผู้เฒ่าเห็นแสนมาก้มกราบอยู่ตรงหน้า เรียกท่านว่าพ่อเช่นนั้น ก็ดีใจจนน้ำตาไหล ดึงร่างแสนเข้าไปกอดด้วยความรักใคร่อย่างสุดซึ้ง พลางพูดว่า

เท่านี้ก็ทำให้พ่อสบายใจแล้ว ต่อไปนี้พ่อจะขอมอบไม้เท้าของพ่อนี้ให้แก่เจ้าไว้เป็นที่ระลึก เมื่อพ่อจากเจ้าไปแล้วเจ้าจะเอาไม้เท้าอันนี้ไปให้ใครหรือขายให้ใครไม่ได้ เจ้าจะต้องรักษาไว้ให้ดีถึงเวลาคับขัน ไม้เท้าอันนี้ก็จะช่วยเจ้าได้ จำเอาไว้

แสนนึกในใจว่าไม้เท้าสำหรับยันกายของท่านผู้เฒ่านี้ไม่มีค่าอะไร เรารับไว้ดูตรงหน้าท่านก็ดี คิดแล้วก็กราบพลางพูดว่า ผมจะรักษาไม้เท้า ตามที่คุณพ่อสั่งไว้ทุกประการ

ท่านผู้เฒ่ายิ้มด้วยความสุขใจ แล้วก็หยิบไม้เท้าข้างตัวมามอบให้แสน แสนยื่นสองมือประคองรับเหมือนเป็นของศักดิ์สิทธิ์แล้วก็ก้มลงกราบ พลางพูดว่า ขอคุณพ่อจงหายจากโรคภัยไข้เจ็บเร็วๆ จะได้เป็นที่พึ่งของคนในหมู่บ้าน ชาวบ้านเราจะได้เบาใจผู้เฒ่าเอามือลูบหัวแสนด้วยใจรักเอ็นดูสงสารและน้ำตาไหล แล้วพูดว่า

ลูกเอ๋ย โรคภัยไข้เจ็บนั้นเป็นของธรรมดาเหมือนกันทุกคน เมื่อเกิดมาแล้วก็ต้องแก่ ต้องเจ็บ และตาย ไม่มีใครหนีพ้น แต่พ่อก็สบายใจที่ลูกก็รักพ่อ

หลังจากนั้น อาการของคุณตาก็ไม่ดีขึ้น ต่อมาอีกสองวันก็มีเรือกลไฟรูปร่างสวยแล่นมาทอดสมอห่างฝั่ง อยู่ตรงหน้าหมู่บ้านห่างออกไปเป็นทะเลน้ำเขียวใสลึกไม่ติดตื้น แล้วก็มีเรือเล็กปล่อยจากเรือกลไฟลำนั้น มีคนกรรเชียงเข้าฝั่ง ๒ คน และคนนั่งมา ๒ คน เมื่อเข้ามาใกล้จึงมองเห็นชัดจำได้ว่า เป็นพ่อดำนั่งมากลางลำเรือ ชาวบ้านต่างพากันมายืนมุงริมคลอง มองดูเรือแล่นเข้าคลอง เมื่อเรือเข้าเทียบสะพานท่าน้ำในคลอง พ่อดำก็พาคนนั่งมาด้วย โดดขึ้นฝั่งถือหีบกระเป๋าติดตามขึ้นมา ตรงเข้าไปในบ้านของคุณตาอย่างรีบร้อน ชาวบ้านต่างก็โจษขานกันว่า นี่พ่อดำคงไปรับหมอจากบางกอกมารักษาคุณตาเป็นแน่