เคยท่องอาขยานบทนี้เมื่อสมัยเรียนอยู่ป.3 51 ปีผ่านมาแล้วหนังสือเรียนก็สูญหายไปคงเหลือแต่ความทรงจำ

วิชา เหมือนสินค้าอันมีค่า อยู่เมืองไกล

ต้องยาก ลำบากไปจึงจะได้ สินค้ามา

จงตั้ง เอากายเจ้าเป็นสำเภา อันโสภา

ความเพียร เป็นโยธาแขนซ้ายขวา เป็นเสาใบ

นิ้วเป็น สายระยางสองเท้าต่าง สมอใหญ่

ปากเป็น นายงานไปอัชฌาสัย เป็นเสบียง

สติ เป็นหางเสือถือท้ายเรือ ไว้ให้เที่ยง

ถือไว้ อย่าให้เอียงตัดแล่นเลี่ยง ข้ามคงคา

ปัญญา เป็นกล้องแก้วส่องดูแถว แนวหินผา

เจ้าจง เอาหูตาเป็นล้าต้า ฟังดูลม

ขี้เกียจ คือปลาร้ายจะทำลาย ให้เรือจม

เอาใจ เป็นปืนคมยิงระดม ให้จมไป

จึงจะ ได้สินค้ามาคือวิชา อันพิสมัย

จงหมั่น มั่นหมายใจอย่าได้คร้าน การวิชา