01:17 - 17 มีนาคม 2552 (แก้ไขล่าสุด 16:03 - 28 กันยายน 2564)

หลายต่อหลายคำถามที่ค้างคาอยู่ในใจ

และคำถามเหล่านั้นมีสาเหตุต่างแตกแยกกันไปคนละทิศ คนละทางจนวุ้นวายไปหมด..

สุดท้ายก็จบลงที่คำตอบเดียว คือ.. “รัก”

 

“ความรัก”..หนึ่งในหลาย ๆ นิยามของความรักก็ยังมีอีกประการหนึ่งที่คนที่จะมี “รัก”ควรรู้

และยิ่งไปกว่านั้นคือ.. “ควรเข้าใจ”

 

ความรัก คือ.. “ความแตกต่าง”

หน้าแปลกที่ความรักนั้นได้เป็นเสมือนสิ่งวิเศษที่นำเอาของสองสิ่งที่แตกต่างกันมากมากถึงขนาดเป็นคนละขั้ว

แต่กลับทำให้ “เข้ากันได้”อย่างพอดี

ในความเป็นสิ่ง ๆ หนึ่ง หรือในที่นี้ คือ คน ๆ หนึ่งนั้น

มีความเป็นตัวตนของเขาอยู่ในทุก ๆ อณูของความเป็นเขา เราเองก็เช่นกัน

แต่เมื่อความรักเป็นสื่อกลาง เมื่อความรักเป็นตัวนำชัก

หน้าแปลกที่ความแตกต่างของแต่ละคนนั้นกลับมาสอดประสานกันได้อย่างลงตัว

แต่นั้นหมายความว่า “ความรัก”ได้เป็นตัวจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง และ คนทั้งสองคนนั้น “รักกัน”

 

แต่.. เมื่อใดก็ตามที่ใครอีกคนใช้คำว่า “รัก”มาแอบอ้างแทน “ความใคร่”

แน่นอน “ความรัก”ย้อมที่จะเข้าไปจัดการอะไรไม่ได้

เพราะในเมื่อใครคนนั้น “ไม่เชื่อมั่น”และ “ไร้ศรัทธา” ใน “รัก”เสียแล้ว รักก็ย่อมไม่มีทางที่จะช่วยอะไรได้

จึงเกิดความแตกต่างจนกลายเป็นช่องว่างที่กว้างขึ้น กว้างขึ้น ตลอดเวลา

คนที่รักเขากลับรู้สึกสิ้นพลังในรักเสียแล้ว เพราะเรา “ให้-ความรัก”แก่เขามากไป

โดยที่เค้า “ไม่ให้-ความรัก”กลับคือมาเติมพลังที่จะรักกันต่อไป

จึงเกิดการ.. “ให้และรับ-อย่างไม่พอดี”

แท้ที่จริงแล้ว.. ความรักเป็นการ “ให้และรับ-อย่างพอดี”รักจึงจะยังดำรงอยู่ในคนสองคนนั้นได้ต่อไป

เมื่อใครคนหนึ่ง “ไร้รัก”เสียแล้ว ย่อมทำให้เกิดความ “ไม่พอดี”ขึ้นในรัก

เราอาจจะเรียกว่า “รักเขาข้างเดียว”

 

คนหนึ่ง “มอบความรัก”ให้กลับคนอีกคนหนึ่งมากไป จนทำให้ตัวเองกำลังขาดความรักนั้นไป

คนหนึ่ง“รับความรัก”มาจากคนอีกคนหนึ่งมากไป จนทำให้ตัวเองมีความรักมากมายจนล้นเกินไป

เมื่อเป็นอย่างนี้แล้ว “ความรัก”ที่เคยเป็นสิ่งที่ สวยงาม ทรงคุณค่า และเปี่ยมไปด้วยพลัง กลับกลายเป็นมีดที่แหลมและคม

มากรีดหัวใจของทั้งสองคนให้ต้องเจ็บปวดอย่างเหลือเกิน

จนมาถึง ณ จุด ๆ หนึ่งที่แม้กระทั้ง “ฝางเส้นเดียว” ก็หนักหนาเกินไปแล้วที่จะทนรับได้

บทสรุปก็คือ การเลิกล้างกันไป

 

ความรักนั้น โดยเนื้อแท้แล้ว คือ “ความทุกข์”

ดังคำที่ตถาคตแสดงเป็นธัมมะคาถา ว่า “ความรักก็คือความทุกข์”

แต่ก็หน้าแปลกที่เราทั้งหลายก็ยังไขว่คว้าหามัน

เราอาจจะหลีกเลี้ยงการมีรักไม่ได้แต่เราเรียนรู้ที่จะอยู่กับ “ความรัก”อย่างมีความสุขได้

เพียงปรับวิธีคิดเสียใหม่ให้และรับอย่างพอดี

 

อย่างเอาความพอใจของตัวเองเป็นที่ตั้ง อารมณ์และเหตุผลต้องแยกออกจากกันและจงให้เหตุผลเป็นใหญ่เหนืออารมณ์

“มอบความรัก”ให้ใครอีกคนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองมีความรักมากพอที่จะแบ่งให้คนอื่นได้บ้างแล้ว

และ “รับความรัก”มาจาใครอีกคนเมื่อรู้สึกว่าตัวเองยังมีที่ว่างในหัวใจมากพอที่จะเก็บความรักที่ได้รับนั้นไว้ได้

สุดท้ายจงอย่าลืมแบ่งปันความรักให้แก่กันและกัน

เพราะนั้นจะทำให้ความรักดำรงอยู่ได้ในคนทั้งสองคน

“ความเข้าใจ อาจช่วยอะไรไม่ได้หากเข้าใจแต่ไม่ได้รักกัน”